باب ۱۲: مستحب است مقدارى از سر و بازوها و ساقها نیز در وضو شسته شوند
۱۴۱- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَ، قَالَ: إِنِّی سَمِعْتُ النَّبِیَّ جیَقُولُ إِنَّ أُمَّتِی یُدْعَوْنَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ غُرًّا مُحَجَّلِینَ مِنْ آثَارٍ الْوُضُوءِ، فَمَنِ اسْتَطَاعَ مِنْكُمْ أَنْ یُطِیلَ غُرَّتَهُ فَلْیَفْعَلْ» [۱۶۳].
یعنی: «ابو هریره گوید: شنیدم که پیغمبر جفرمود: امّت من در روز قیامت در اثر برکت وضو صورت و دست‌ها و پاهایشان نورانى و سفید مى‌گردد و ایشان را به لقب غرّة‌المحجلین صدا مى‌کنند، بنابراین کسى که مى‌تواند مقدار بیشترى از این اعضا را بشوید از آن دریغ نکند»، (و علاوه بر شستن اعضایى که واجب است شسته شوند، مقدارى از سر و بازوها و ساق نیز شسته شوند تا در روز قیامت بهتر شناسایى گردند).
«غرا: جمع أغر، کسى است که داراى صفت غره باشد و غره: سفیدى در پیشانى است.
محجلین: از تحجیل است به معنى یک مقدار سفیدى است که در دست و پاى اسب وجود دارد».
[۱۶۳]- أخرجه البخاری فی: ۴ كتاب الوضوء: ۳ باب فضل الوضوء، والغر المحجلون من آثار الوضوء.