باب ۳۱: حکم ادرار پسر بچه شیرخوار و چگونگى شستن آن
۱۶۳- حدیث: «عَائِشَةَ، قَالَتْ: كَانَ النَّبِیُّ جیُؤْتَى بِالصِّبْیَانِ، فَیَدْعُو لَهُمْ، فَأُتِیَ بِصَبِیٍّ فَبَالَ عَلَى ثَوْبِهِ، فَدَعَا بِمَاءٍ فَأَتْبَعَهُ إِیَّاهُ وَلَمْ یَغْسِلْهُ» [۱۸۶].
یعنی: «عایشه گوید: بچه‌ها را پیش پیغمبر جمى‌آوردند و براى آنان دعا مى‌کرد، پسر بچه‌اى را آوردند که بر لباس پیغمبر جشاشید، پیغمبر جدرخواست آب کرد، و مقدارى آب را بر محل ادرار پاشید ولى آن را نشست».
۱۶۴- حدیث: «أُمِّ قَیْسٍ بِنْتِ مِحْصَنٍ أَنَّهَا أَتَتْ بِابْنٍ لَهَا صَغِیرٍ لَمْ یَأْكُلِ الطَّعَامَ إِلَى رَسُولِ اللهِ جفَأَجْلَسَهُ رَسُولُ اللهِ جفِی حِجْرِهِ فَبَالَ عَلَى ثَوْبِهِ، فَدَعَا بِمَاءٍ فَنَضَحَهُ وَلَمْ یَغْسِلْهُ» [۱۸۷].
یعنی: «امّ قیس دختر محضن گوید: پسر شیرخوارى داشتم که هنوز غذا نمى‌خورد و آن را پیش پیغمبر جبردم، پیغمبر جاو را در دامن خود نشاند، آن پسر بر لباس‌هاى پیغمبرجادرار کرد، پیغمبر جدرخواست آب نمود، و مقدارى بر آن پاشید و آن را نشست».
[۱۸۶]- أخرجه البخاری فی: ۸۰ كتاب الدعوات: ۳ باب الدعاء للصبیان بالبركة ومسح رؤوسهم. [۱۸۷]- أخرجه البخاری فی: ۴ كتاب الوضوء: ۵۹ باب بول الصبیان.