باب ۳۱: وقتى که قرائت قرآن در نماز موجب تولید اشکال باشد باید حدّ وسط را رعایت کرد
۲۵۶- حدیث: «ابْنِ عَبَّاسِ (وَلاَ تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَلاَ تُخَافِتْ بِهَا) قَالَ: أُنْزِلَتْ وَرَسُولُ اللهِ جمُتَوَارٍ بِمَكَّةَ، فَكَانَ إِذَا رَفَعَ صَوْتَهُ سَمِعَ الْمُشْرِكُونَ، فَسبُّوا الْقُرْآنَ وَمَنْ أَنْزَلَهُ وَمَنْ جَاءَ بِهِ؛ فَقَالَ اللهُ تَعَالَى (وَلا تَجْهَرْ بِصَلاَتِكَ وَلاَ تُخَافِتْ بِهَا) لاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِكَ حَتَّى یَسْمعَ الْمُشْرِكُونَ، وَلاَ تُخَافِتْ بِهَا عَنْ أَصْحَابِكَ فَلاَ تُسْمِعُهُمْ (وَابْتَغِ بَیْنَ ذَلِكَ سَبِیلاً) أَسْمِعْهُمْ وَلاَ تَجْهَرْ حَتَّى یَأْخُذُوا عَنْكَ الْقُرْآنَ» [۲۸۸].
یعنی: «ابن عباس گوید: آیه ۱۱۰ سوره اسراء: (قرائت نماز را با صوت بسیار بلند مخوان، آن را هم بسیار آهسته و به صورت پنهانى قرائت مکن و در بین آن دو حالت راه وسط را انتخاب نمایید)، وقتى نازل شد که پیغمبر جخود را در مکه از اذیت و آزار مشرکان مخفى کرده بود، اگر با صداى بلند قرآن را مى‌خواند مشرکان آن را مى‌شنیدند و به قرآن و خدا و پیغمبر جدشنام مى‌دادند، و به همین دلیل خداوند متعال فرمود: (قرائت نمازت را با صوت بلند مخوان و آن را هم مخفى و پنهان مکن) نه به اندازه‌اى، صوتت بلند باشد که مشرکان آن را بشنوند و نه به اندازه‌اى هم آهسته باشد که اصحاب آن را نشنوند، و در این مورد راه وسط را انتخاب کن قرآن را آهسـته به گوش اصحاب برسـان تا اصحاب قرآن را از شما یاد گیرند»، (و دچار مشکلى هم نشوند).
[۲۸۸]- أخرجه البخاری فی: ۹۷ كتاب التوحید: ۳۴ باب قوله تعالى ﴿أَنزَلَهُۥ بِعِلۡمِهِۦۖ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَشۡهَدُونَۚ﴾[النساء: ۱۶۶].