باب ۳۶: بیان گناه‌هاى کبیره و بزرگترین آن‌ها
۵۴- حدیث: «أَبی بَكْرَةَ قَالَ: قَالَ النَّبِیُّ ج: أَلا أُنَبِّئُكُمْ بِأَكْبَرِ الْكَبائِرِ ثَلاثًا، قَالُوا: بَلى یا رَسُولَ اللهِ، قَالَ: الإِشْراكُ بِاللهِ وَعُقوقُ الْوالِدَیْنِ وَجَلَسَ، وَكانَ مُتَّكِئًا، فَقالَ أَلا وَقَوْلُ الزّورِ قَالَ فَما زَالَ یُكَرِّرُها حَتّى قُلْنا لَیْتَهُ سَكَتَ» [۶۰].
یعنی: «ابى بکره گوید: پیغمبر جسه بار به مردم فرمود: توجّه کنید، تا شما را از بزرگترین گناه کبیره باخبر کنم. مردم گفتند: بلى، متوجّه هستیم اى رسول خدا! فرمود: بزرگترین گناه کبیره قراردادن شریک و انباز براى خدا و اذیت پدر و مادر است. در حالى که پیغمبر جبر چیزى تکیه کرده بود، بلند شد و نشست و فرمود: متوجّه باشید، سخن و شهادت دروغ هم از بزرگترین گناهان کبیره است. پیغمبر به اندازه‌اى این جمله را تکرار فرمود که آرزو داشتیم سکوت کند».
۵۵- حدیث: «أَنَسٍسقَالَ سُئِلَ رَسُولُ اللهِ جعَنِ الْكَبائِرِ قَالَ: الإِشْراكُ بِاللهِ، وَعُقوقُ الْوالِدَیْنِ، وَقَتْلُ النَّفْسِ، وَشَهادَةُ الزّورِ» [۶۱].
یعنی: «انس گوید: از پیغمبر جدرباره گناهان کبیره سؤال شد، فرمود: قرار دادن شریک براى خدا، و اذیت و بى‌احترامى به پدر و مادر، کشتن انسان بى‌گناه، و شهادت دروغ و ناحق از گناه‌هاى کبیره مى‌باشند».
۵۶- حدیث: «أَبی هُرَیْرَةَس، عَنِ النَّبِیِّ جقَالَ: اجْتَنِبُوا السَّبْعَ الْمُوبِقاتِ قَالُوا: یا رَسُولَ اللهِ وَما هُنَّ قَالَ: الشِّرْكُ بِاللهِ، وَالسِّحْرُ، وَقَتْلُ النَّفْسِ الَّتی حَرَّمَ اللهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ، وَأَكْلُ الرِّبا، وَأَكْلُ مَالِ الْیَتیمِ، وَالتَّوَلِّی یَوْمَ الزَّحْفِ، وَقَذْفُ الْمُحْصَنَاتِ الْمُؤْمِناتِ الْغافِلاتِ» [۶۲].
یعنی: «ابوهریره گوید: پیغمبر جفرمود: از هفت گناه بزرگ که خطرناک هستند و انسان را به هلاکت مى‌رسانند پرهیز کنید، مردم گفتند: اى رسول خدا! این گناه‌هاى هفتگانه کدام‌ها هستند؟ فرمود:
۱- شریک قراردادن براى خدا.
۲- سِحر کردن.
۳- کشتن انسانى که خداوند آن را حرام نموده است مگر در مقابل حقّى که به عهده دارد.
۴- خوردن ربا (و سود اضافى که وام دهنده بابت طلب خود از بدهکار مى‌گیرد).
۵- خوردن مال یتیم به ناحق.
۶- فرارکردن از میدان جنگ با کافران.
۷- تهمت و نسبت دادن زنا به زن‌هاى عفیف و پاکدامن و باایمانى که از این تهمت بى‌اطلاع مى‌باشند. (هر یک از این هفت گناه انسان را به هلاکت مى‌رساند).
۵۷- حدیث: «عَبْدِ اللهِ بْنِ عَمْرٍو قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ج: إِنَّ مِنْ أَكْبَرِ الْكَبائِرِ أَنْ یَلْعَنَ الرَّجُلُ والِدَیْهِ قِیلَ یا رَسُولَ اللهِ وَكَیْفَ یَلْعَنُ الرَّجُلُ والِدَیْهِ قَالَ: یَسُبُّ الرَّجُلُ أَبا الرَّجُلِ فَیَسُبُّ أَباهُ وَیَسُبُّ أُمَّهُ» [۶۳].
یعنی: «عبدالله پسر عمرو گوید: پیغمبر جفرمود: یکى از بزرگترین گناهان کبیره این است که انسان پدر و مادرش را لعن کند، یکى گفت: اى رسول خدا! چطور انسان پدر و مادرش را لعن مى‌کند؟ پیغمبر جفرمود: لعن کردن آنان به این صورت است که شخصى به پدر شخص دیگر دشنام دهد و آن شخص متقابلاً به پدر و مادر او دشنام بدهد»، (یعنى کسى که باعث شود دیگران به پدر و مادرش دشنام دهند مثل این است که خودش پدر و مادرش را لعن کرده باشد، و مرتکب بزرگترین گناه شده است، پس کسانى که عادت دارند به دیگران به عنوان شوخى دشنام دهند و دشنام پدر و مادرى را هم بشنوند، باید بدانند بزرگترین گناه را مرتکب مى‌شوند و لازم است از این عمل زشت توبه کنند و با اعمال خیر آن را جبران نمایند).
[۶۰]- أخرجه البخاری فی: ۵۲ كتاب الشهادات: ۱۰ باب ما قیل فی شهادة الزور. [۶۱]- أخرجه البخاری فی: ۵۲ كتاب الشهادات: ۱۰ باب ما قیل فی شهادة الزور. [۶۲]- أخرجه البخاری فی: ۵۵ كتاب الوصایا: ۲۳ باب قول الله تعالى: ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ يَأۡكُلُونَ أَمۡوَٰلَ ٱلۡيَتَٰمَىٰ ظُلۡمًا﴾[النساء: ۱۰]. [۶۳]- أخرجه البخاری فی: ۷۸ كتاب الأدب: ۴ باب لا یسب الرجل والدیه.