باب ۳۲: شستن لباسى که به منى آلوده شده باشد و خرد کردن و پاک کردن آثار آن به هنگام خشک شدن
۱۶۵- حدیث: «عَائِشَةَ سُئِلَتْ عَنِ الْمَنِیِّ یُصِیبُ الثَّوْبَ، فَقَالَتْ: كُنْتُ أَغْسِلُهُ مِنْ ثَوْبِ رَسُولِ اللهِ جفَیَخْرُجُ إِلَى الصَّلاَةِ وَأَثَرُ الغَسْلِ فِی ثَوْبِهِ، بُقَعُ الْمَاءِ» [۱۸۸].
یعنی: «از عایشهلدرباره لباسى که به منى آلوده مى‌شود سؤال شد، (آیا پاک است یا خیر؟) عایشه گفت: معمولاً من منى را که بر لباس پیغمبر جمى‌بود مى‌شستم وقتى پیغمبر جبراى انجام نماز بیرون مى‌رفت هنوز آثار ترى و نم آب بر لباسش باقى مى‌ماند».
(اکثر علماى فقه اسلامى از جمله امام شافعى عقیده دارند که منى چه خشک باشد چه تر پاک است و واجب نیست که شسته شود، ولى شستن آن بهتر است) [۱۸۹].
[۱۸۸]- أخرجه البخاری فی: ۴ كتاب الوضوء: ۶۴ باب غسل المنی وفركه، وغسل ما یصیب المرأة. [۱۸۹]- شرح نووى بر مسلم ، ج ۳، ص ۱۹۸.