باب ۲۲: فضیلت و ثواب حیوانى که براى استفاده از شیرش به کسى داده مى‌شود و عین حیوان به صاحبش مسترد مى‌گردد
۵۹۹- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَس، أَنَّ رَسُولَ اللهِ ج، قَالَ: نِعْمَ الْمَنِیحَةُ اللِّقْحَةُ الصَّفِیُّ مِنْحَةً، وَالشَّاةُ الصَّفِیُّ، تَغْدُو بِإِنَاءٍ وَتَرُوحُ بِإِنَاءٍ» [۶۵۳].
یعنی: «ابو هریره گوید: پیغمبر جفرمود: بهترین صدقه آن است که شترى که داراى شیر فراوان است و یا گوسفندى که هر صبح و شبى یک ظرف شیر مى‌دهد به فقرا داده شود»، (تا از شیر آن‌ها استفاده کنند و بعداً اصل شتر و گوسفند را به صاحبشان برگردانند).
«منیحة: حیوانى است که براى استفاده از شیرش به کسى داده مى‌شود. لقیحه: به معنى ملقوحه است، یعنى داراى شیر و جوان باشد. الصفی: حیوانى است که شیر فراوان داشته باشد».
[۶۵۳]- أخرجه البخاری فی: ۵۱ كتاب الهبة: ۳۵ باب فضل المنیحة.