باب ۶۵: بیان جایز بودن پنهان کردن ایمان براى کسى که با آشکار کردن آن دچار بلا و مصیبت مى‌شود
۹۰- حدیث: «حُذَیْفَةَسقَالَ: قَالَ النَّبِیُّ جاكْتُبُوا لِی مَنْ تَلَفَّظَ بِالإِسْلاَمِ مِنَ النَّاسِ فَكَتَبْنَا لَهُ أَلْفًا وَخَمْسَمِائَةِ رَجُلٍ، فَقُلْنَا نَخَافُ وَنَحْنُ أَلْفٌ وَخَمْسُمِائَةٍ فَلَقَدْ رَأَیْتُنَا ابْتُلِینَا حَتَّى إِنَّ الرَّجُلَ لَیُصَلِّی وَحْدَهُ وَهُوَ خَائِفٌ» [۹۹].
یعنی: «حذیفه گوید: پیغمبر جفرمود: اسم کسانى را که ایمان آورده‌اند و مسلمان شده‌اند برایم بنویسید (و آنان را سرشمارى کنید،) یکهزار و پانصد مرد مسلمان را برایش نوشتیم، به او گفتم: آیا هنوز جاى ترس باقى است در حالى که تعداد ما به هزار و پانصد نفر مرد مسلمان رسیده است؟! حذیفه گفت: امّا شما دیدید وقتى که ما مورد آزمایش قرار گرفتیم و دچار مصیبت شدیم (شاید این بلا و مصیبت بعد از رحلت پیغمبر جبوده باشد) به اندازه‌اى نگران بودیم حتى کسى که به تنهایى نماز مى‌خواند از مردم مى‌ترسید و خود را پنهان مى‌کرد تا مبادا دچار فتنه و جنگ با برادران دینى خود شود [۱۰۰].
[۹۹]- أخرجه البخاری فی: ۵۶ كتاب الجهاد ۱۸۱ باب كتابة الإمام للناس. [۱۰۰]- شرح نووى بر مسلم، ج ۲، ص ۱۸۰.