باب ۴۲: فضیلت و ثواب نماز جماعت و سخت گیرى در ترک آن
۳۸۰- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ جیَقُولُ: «تَفْضُلُ صَلاَةُ الْجَمِیعِ صَلاَةَ أَحَدِكُمْ وَحْدَهُ بِخَمْسٍ وَعِشْرِینَ جُزْءًا، وتَجْتَمِعُ مَلاَئِكَةُ اللَّیْلِ وَمَلاَئِكَةُ النَّهَارِ فِی صَلاَةِ الْفَجْرِ».
ثُمَّ یَقُولُ أَبُو هُرَیْرَةَ: فَاقْرَءُوا إِنْ شِئْتُمْ (إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ كَانَ مَشْهُودًا)» [۴۱۷].
یعنی: «ابو هریره گوید: شنیدم که پیغمبر جمى‌گفت: فضیلت نماز جماعت بر نماز تنهایى شما بیست و پنج برابر است، و فرشتگان شب و فرشتگان روز به هنگام نماز صبح با هم جمع مى‌شوند.
سپس ابو هریره گفت: اگر مى‌خواهید آیه ۷۸ سوره اسراء را بخوانید: (همانا قرائت قرآن به هنگام صبح مورد شهادت و حضور فرشتگان است) ».
۳۸۱- حدیث: « عَبْدِ اللهِ بْنِ عُمَرَ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ جقَالَ: صَلاَةُ الْجَمَاعَةِ تَفْضُلُ صَلاَةَ الْفَذِّ بِسَبْعٍ وَعِشْرِینَ دَرَجَةً» [۴۱۸].
یعنی: «عبدالله بن عمر گوید: پیغمبر جفرمود: فضیلت و ثواب نماز جماعت نسبت به نماز فردى بیست و هفت برابر مى‌باشد».
«فذّ: تنهایى».
۳۸۲- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ جقَالَ: وَالَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَقَدْ هَمَمْتُ أَنْ آمُرَ بِحَطَبٍ فَیُحْطَبَ، ثُمَّ آمُرَ بِالصَّلاَةِ فَیُؤَذَّنَ لَهَا، ثُمَّ آمُرَ ُرَجُلاً فَیَؤُم النَّاسَ، ثُمَّ أُخَالِفَ إِلَى رِجَالٍ فَأُحَرِّقَ عَلَیْهِمْ بُیُوتَهُمْ، وَالَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَوْ یَعْلَمُ أَحَدُهُمْ أَنَّهُ یَجِدُ عَرْقًا سَمِینًا، أَوْ مِرْمَاتَیْنِ حَسَنَتَیْنِ لَشَهِدَ الْعِشَاءَ» [۴۱۹].
یعنی: «ابو هریره گوید: پیغمبر جفرمود: قسم به کسى که جان من در دست اوست خواستم که دستور بدهم هیزم را جمع کنند آنگاه دستور دهم اذان را بگویند و نماز خوانده شود، و به یک نفر بگویم به جاى من امامت نماز را براى مردم بخواند و خودم پنهانى به نزد کسانى بروم (که به جماعت نیامده‌اند) و خانه‌هایشان را بر آنان به آتش بکشم، قسم به کسى که جان من در دست او است، اگر شما مى‌دانستید در صورت آمدن به جماعت یک تکه گوشت چرب یا دو پاچه خوب به شما مى‌دهند در نماز عشاء حاضر مى‌شدید». (یعنى مردم بیشتر به منافع مادى توجّه دارند تا اجر معنوى).
«عَرْق: تکه گوشت. سمیناً: چرب. مرماتین: تثنیه مرماة است یعنى پاچه».
۳۸۳- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَ، قَالَ: قَالَ النَّبِیُّ ج: لَیْسَ صَلاَةٌ أَثْقَلَ عَلَى الْمُنَافِقِینَ مِنَ الْفَجْرِ وَالْعِشَاءِ، وَلَوْ یَعْلَمُونَ مَا فِیهِمَا لأَتَوْهُمَا وَلَوْ حَبْوًا، لَقَدْ هَمَمْتُ أَنْ آمُرَ الْمُؤَذِّنَ فَیُقِیمَ ثُمَّ آمُرَ رَجُلاً یَؤُمُّ النَّاسَ، ثُمَّ آخُذُ شُعَلاً مِنْ نَارٍ فَأُحَرِّقَ عَلَى مَنْ لاَ یَخْرُجُ إِلَى الصَّلاَةِ بَعْدُ» [۴۲۰].
یعنی: «ابوهریره گوید: پیغمبر جفرمود: هیچ نمازى براى انسان‌هاى منافق از نماز صبح و عشاء سخت‌تر و سنگین‌تر نمى‌باشد، و اگر مى‌دانستند فضیلت و ثواب این دو نماز تا چه اندازه‌اى است حتماً براى خواندن آن‌ها با جماعت به مسجد مى‌رفتند و چنانچه به به هیچ وجه برایشان ممکن نمى‌شد که به مسجد بروند جز با سینه‌خیز، باز بخاطر کثرت ثواب آن با سینه‌خیز مى‌رفتند. و مى‌خواهم به مؤذن دستور دهم تا اذان بگوید و به کسى دستور دهم که امامت نماز را براى مردم بخواند، آنگاه یک شعله آتش بردارم، خانه‌هاى کسانى را که براى نماز جماعت نمى‌آیند بر روى آنان به آتش بکشم».
[۴۱۷]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۳۱ باب فضل صلاة الفجر فی جماعة. [۴۱۸]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۳۰ باب فضل صلاة الجماعة. [۴۱۹]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۲۹ باب وجوب صلاة الجماعة. [۴۲۰]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۳۴ باب فضل العِشاء فی الجماعة.