باب ۶۱: حاکمان، مدیران و سرپرستانى که به مردم و افراد زیردست خود ظلم مى‌کنند سزاوار دوزخ هستند
۸۶- حدیث: «مَعْقِلِ بْنِ یَسارٍ، أَنَّ عُبَیْدَ اللهِ بْنَ زِیادٍ عادَهُ فی مَرَضِهِ الَّذی مَاتَ فِیهِ، فَقَالَ لَهُ مَعْقِلٌ إِنِّی مُحَدِّثُكَ حَدیثًا سَمِعْتُهُ مِنْ رَسُولِ اللهِ ج، سَمِعْتُ النَّبِیَّ جیَقُولُ: ما مِنْ عَبْدٍ اسْتَرْعاهُ اللهُ رَعِیَّةً فَلَمْ یَحُطْها بِنَصیحَةٍ إِلاّ لَمْ یَجِدْ رائِحَةَ الْجَنَّةِ» [۹۲].
یعنی: «عبدالله بن زیاد از معقل بن یسار (یکى از اصحاب پیغمبر جبه هنگام مرگ عیادت نمود. معقل به او گفت: حدیثى را برایت از پیغمبر جنقل مى‌کنم. شنیدم که فرمود: کسى که خداوند سرپرستى امور مردم و ملتى را به وى واگذار نماید امّا او وظیفه خود را انجام ندهد و به آن‌ها ظلم و خیانت کند و حق و عدالت را در بین آنان اجرا نکند و امر به معرف و نهى از منکر را ترک نماید و نسبت به امور دینى و دنیوى آنان بى‌توجّه باشد از بوى خوش بهشت محروم مى‌ماند». (این حدیث شریف هشدار و تهدید سختى است به کسانى که اداره امور مملکت یا ناحیه و یا شعبه‌اى را دردست مى‌گیرند ولى در وظیفه خود ظلم و خیانت و بى‌عدالتى را به مردم روا مى‌دارند، آن‌ها باید بدانند این ظلم و بى‌توجّهى جزو گناهان کبیره‌اى است که مرتکبین آن به هلاکت خواهند رسید و از بهشت دور مى‌مانند).
[۹۲]- أخرجه البخاری فی: ۹۳ ـ کتاب الأحکام: ۸ ـ باب من استرعى رعیة فلم ینصح.