باب ۲۶: کسى که یقین دارد قبلاً داراى وضو بوده است، ولى بعد از آن شک مى‌کند، آیا وضویش باطل شده است یا خیر؟ مى‌تواند با وضوى یقینى خود نماز بخواند و به شک حاصله بعد از آن توجّه نکند
۲۰۴- حدیث: «عَبْدِ اللهِ بْنِ زَیْدِ بْنِ عَاصِمٍ الأَنْصَارِیِّ، أَنَّهُ شَكَا إِلَى رَسُولِ اللهِ ج، الرَّجُلُ الَّذِی یُخَیَّلُ إِلَیْهِ أَنَّهُ یَجِدُ الشَّیْءَ فِی الصَّلاَةِ، فَقَالَ: لاَ یَنْفَتِلْ أَوْ لاَ یَنْصَرِفْ حَتَّى یَسْمَعَ صَوْتًا أَوْ یَجِدَ رِیحًا» [۲۳۱].
یعنی: «عبدالله بن زید بن عاصم انصارى گوید: مردى به نزد پیغمبر جشکوه کرد که: به هنگام نماز خیال مى‌کند که چیزى از او خارج مى‌شود (چه باید بکند؟) پیغمبرجفرمود: نماز را قطع مکن مگر یقین داشته باشى که صدایى شنیده‌اى یا بویى احساس کرده‌اى».
[۲۳۱]- أخرجه البخاری فی: ۴ كتاب الوضوء: ۴ باب لا یتوضأ من الشك حتى یستیقن.