باب ۲۴: پناه بردن به خدا از عذاب قبر
۳۴۳- حدیث: «عَائِشَةَ، قَالَتْ: دَخَلَتْ عَلَیَّ عَجُوزَانِ مِنْ عُجُزِ یَهُودِ الْمَدِینَةِ، فَقَالَتَا لِی، إِنَّ أَهْلَ الْقُبُورِ یُعَذَّبُونَ فِی قُبُورِهِمْ، فَكَذَّبْتُهُمَا وَلَمْ أُنْعِمْ أَنْ أُصَدِّقَهُمَا؛ فَخَرَجَتَا وَدَخَلَ عَلَیَّ النَّبِیُّ جفَقُلْت لَهُ: یَا رَسُولَ اللهِ إِنَّ عَجُوزَیْنِ، وَذَكَرْتُ لَهُ؛ فَقَال: صَدَقَتَا، إِنَّهُمْ یُعَذَّبُونَ عَذَابًا تَسْمَعُهُ الْبَهَائِمُ كُلُّهَا فَمَا رَأَیْتُهُ بَعْدُ فِی صَلاَةٍ إِلاَّ تَعَوَّذَ مِنْ عَذَابِ الْقَبْرِ» [۳۷۹].
یعنی: «عایشه گوید: دو پیرزن از پیرزنهاى یهود مدینه پیش مى‌آمدند و گفتند: مرده‌ها در قبر عذاب داده مى‌شوند، من هم آنان را تکذیب کردم، دوست نداشتم ایشان را تصدیق کنم، بعداً ایشان رفتند و پیغمبر جوارد شد، به او گفتم: اى رسول خدا! این دو پیرزن چنین گفتند و من هم آنان را تکذیب کردم، پیغمبر جفرمود: راست گفته‌اند، اهل قبر به نحوى عذاب مى‌بینند که تمام حیوانات داد و فریاد آنان را مى‌شنوند، عایشه گوید: از آن به بعد پیغمبر جهمیشه در نماز از عذاب قبر به خدا پناه مى‌برد»، (و دعاى عذاب قبر را مى‌خواند).
[۳۷۹]- أخرجه البخاری فی: ۸۰ ـ كتاب الدّعوات: ۳۷ ـ باب التعوّذ من عذاب القبر.