باب ۳۳: نهى از توقع و درازکردن دست نیاز پیش دیگران
۶۱۵- حدیث: «مُعَاوِیَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِیَّ ج، یَقُولُ مَنْ یُرِدِ اللهُ بِهِ خَیْرًا یُفَقِّهْهُ فِی الدِّینِ، وَإِنَّمَا أَنَا قَاسِمٌ وَاللهُ یُعْطِی، وَلَنْ تَزَالَ هذِهِ الأُمَّةُ قَائِمَةً عَلَى أَمْرِ اللهِ، لا یَضُرُّهُمْ مَن خَالَفَهُمْ حَتَّى یَأْتِیَ أَمْرُ اللهِ» [۶۷۱].
یعنی: «معاویه گوید: شنیدم که پیغمبر جفرمود: کسى که خداوند او را مورد مرحمت قرار دهد حکمت و فهم دین را به او مى‌بخشد، من دستورات دین را به شما ابلاغ مى‌نمایم، ولى تنها خدا مى‌تواند این حکمت و فهم را به شما ببخشد، این امّت مادام به دستور خدا عمل کنند و به درستى آن را اجرا نمایند، تا روز قیامت هرگز دشمنانشان نمى‌توانند به آنان ضررى برسانند».
(به حقیقت فهم دین و درک حکمت‌هاى آن از بزرگترین نعمت‌هاى الهى است که صداقت و امانت و اخلاص و فداکارى و صبر و استقامت و اتحاد و هماهنگى و عدالت و آزادى بعضـى از ثمرات شـیرین آن به حساب مى‌آید و ظلم و ریا و فرصت طلبى و خیانت و دورویى را از جامعه دور مى‌سازد، چقدر زیبا است فرموده پیغمبر جامّتى که دستورات و دین خدا را درک و اجرا نمایند هرگز در برابر دشمنان خوار و محکوم نخواهد شد به خاطر دورى مسلمانان از دین و عدم درک روح و حکمت آن است که امروزه محکوم کفار هستند و یک میلیارد مسلمان در برابر چهار میلیون صهیونیست به زانو درآمده‌اند و از آزاد ساختن قبله اوّل خود عاجز).
[۶۷۱]- أخرجه البخاری فی: ۳ كتاب العلم: ۱۳ باب من یرد الله به خیرًا یفقهه فی الدین.