باب ۱۸: در جایى که خلوت است و کسى نیست جایز است لخت و عریان غسل نمود
۱۹۴- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَ عَنِ النَّبِیِّ ج، قَالَ: كَانَتْ بَنُو إِسْرَائِیلَ یَغْتَسِلُونَ عُرَاةً یَنْظُرُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ، وَكَانَ مُوسى یَغْتَسِلُ وَحْدَهُ؛ فَقَالُوا وَاللهِ مَا یَمْنَعُ مُوسى أَنْ یَغْتَسِلَ مَعَنَا إِلاَّ أَنَّهُ آدَرُ، فَذَهَبَ مَرَّةً یَغْتَسِلُ فَوَضَعَ ثَوْبَهُ عَلَى حَجَرٍ، فَفَرَّ الْحَجَرُ بِثَوْبِهِ، فَخَرَجَ مُوسى فِی إِثْرِهِ یَقُولُ ثَوْبِی یَا حَجَرُ حَتَّى نَظَرَتْ بَنُو إِسْرَائیلَ إِلَى مُوسى، فَقَالُوا وَاللهِ مَا بِمُوسى مِنْ بَأْسٍ؛ وَأَخَذَ ثَوْبَهُ وَطَفِقَ بِالْحَجَرِ ضَرْبًا.
فَقَالَ أَبُو هُرَیْرَةَ: وَاللهِ إِنَّهُ لَنَدَبٌ بِالْحَجَرِ سِتَّةٌ أَوْ سَبْعَةٌ ضَرْبًا بِالْحَجَرِ» [۲۲۰].
یعنی: «ابوهریره گوید: پیامبر جفرمود: بنى اسرائیل لخت و عریان غسل مى‌کردند و همدیگر را تماشا مى‌نمودند، ولى موسى به تنهایى غسل مى‌نمود، بنى اسرائیل گفتند: موسى به خاطر این به تنهایى غسل مى‌نماید، چون بدنش معیوب است، روزى موسى رفت تا غسل کند لباس‌هایش را بروى سنگى قرار داد، سنگ لباس موسى را برد، موسى با عجله بدنبال لباس‌هایش رفت و گفت: اى سنگ لباس‌هایم را به من بده، ولى سنگ لباس‌هایش را به او پس نداد، تا بنى اسرائیل به موسى نگاه کردند، و گفتند: و الله موسى عیبى ندارد، بعداً موسى لباس‌هایش را پس گرفت و شروع به زدن سنگ نمود، ابو هریره گوید: قسم به خدا وقتى که موسى آن سنگ را با سنگ دیگرى مى‌زد، شش تا هفت اثر ضربه بر روى آن مشاهده گردید»، (چنین استنباط مى‌شود جز در حالت ضرورى و ناچارى لخت کردن عورت جایز نیست، ولى در حالت اجبار بلا مانع است).
«آدر: کسى که فتق دارد».
[۲۲۰]- أخرجه البخاری فی: ۵ كتاب الغسل: ۲۰ باب من اغتسل عریانًا وحده فی الخلوة.