باب ۴۹: به آرامى و بانظم خواندن قرآن و پرهیز از سرعت فراوان در قرائت آن و اینکه جایز است دو سوره یا بیشتر در یک رکعت خوانده شود
۴۷۰- حدیث: «ابْنِ مَسْعُودٍ عَنْ أَبِی وَائِلٍ قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى ابْنِ مَسْعُودٍ، فَقَالَ قَرَأْتُ الْمُفَصَّلَ اللَّیْلَةَ فی رَكْعَةٍ، فَقَالَ: هَذًّا كَهَذِّ الشِّعْرِ لَقَدْ عَرَفْتُ النَّظَائرَ الَّتِی كَانَ النَّبِیُّ جیَقْرُنُ بَیْنَهُنَّ فَذَكَرَ عِشْرِینَ سُورَةً مِنَ الْمُفَصَّلِ، سُورَتَیْنِ فِی كُلِّ رَكْعَةٍ» [۵۱۳].
یعنی: «ابو وائل گوید: یک نفر به نزد عبدالله بن مسعود آمد و گفت: امشب در یک رکعت نماز تمام سوره‌هاى کوچک قرآن را (که به آن‌ها مفصل گفته مى‌شود) خواندم ابن مسعود گفت: این سرعت خوانى از خصوصیات شعر است (قرآن باید با تأنى خوانده شود) من سوره‌هاى مشابهى را مى‌شناسم که پیغمبر جآن‌ها را با هم جمع مى‌نمود و دو سوره از آن‌ها را در یک رکعت مى‌خواند و ابن مسعود ۲۰ سوره از سوره‌هاى مفصل را بیان نمود».
«مفصل: سوره‌هاى کوچک قرآن از سوره فتح تا سوره ناس مى‌باشند که به فاصله کم به وسیله بسم الله الرحمن الرحیم از هم جدا شده‌اند و به همین مناسب به سوره‌هاى مفصل (از هم جدا شده) معروف هستند. نظائر: سوره‌هایى هستند که از لحاظ معنى یا تعداد آیات با هم مشابه مى‌باشند».
[۵۱۳]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۱۰۶ باب الجمع بین السورتین فی الركعة.