باب ۱: جایزبودن بیرون رفتن زن‌ها به سوى مصلّى در روزهاى عید و گوش دادن آنان به خطبه در حالى که از مردان جدا شده باشند
۵۱۱- حدیث: «أُمِّ عَطِیَّةَ قَالَتْ: أُمِرْنَا أَنْ نُخْرِجَ الْحُیَّضَ، یَوْمَ الْعِیدَیْنِ، وَذَوَاتِ الْخُدُورِ، فَیَشْهَدْنَ جَمَاعَةَ الْمُسْلِمِینَ وَدَعْوَتَهُمْ، وَیَعْتَزِلُ الحُیَّضُ عَنْ مُصَلاَّهُن.
قَالَتِ امْرَأَةٌ: یَا رَسُولَ اللهِ إِحْدَانَا لَیْسَ لَهَا جِلْبَابٌ، قَالَ: لِتُلْبِسْهَا صَاحِبَتُهَا مِنْ جِلْبَابِهَا» [۵۵۷].
یعنی: «امّ عطیه گوید: به ما (زنان) دستور داده شد که در روز عید فطر و قربان به سوى مصلى بیرون رویم حتى زن‌هایى که در حالت حیض و عادت زنانه بودند و دخترهایى که در گوشه منزل خود را پنهان مى‌کردند و کمتر بیرون مى‌رفتند نیز با خود ببریم تا در اجتماع مسلمانان و دعوت آنان شرکت نماییم، اما زن‌هایى که در حالیت حیض بودند از محل نماز دور مى‌شوند (و نماز را نمى‌خواندند) یکى از زن‌ها گفت: اى رسول خدا! بعضى از ما چادر ندارند، پیغمبر جفرمود: باید دوستانشان که چادر دارند آنان را نیز بپوشانند».
[۵۵۷]- أخرجه البخاری فی: ۸ كتاب الصلاة: ۲ باب وجوب الصلاة فی الثیاب.