باب ۴۶: اعمالى که صفات و خصوصیات نماز را در خود جمع مى‌کند و چیزهایى که نماز با آن‌ها شروع و ختم مى‌شود
۲۷۷- حدیث: «عَبْدِ اللهِ بْنِ مَالِكِ بْنِ بحَیْنَةَ، أَنَّ النَّبِیَّ جكَانَ إِذَا صَلَّى فَرَّجَ بَیْنَ یَدَیْهِ حَتَّى یَبْدُوَ بَیَاضُ إِبْطَیْهِ» [۳۱۱].
یعنی: «عبدالله بن مالک بن بحینه گوید: پیغمبر جهرگاه به سجده مى‌رفت دست‌هایش را از پهلوهایش جدا مى‌کرد تا جایى که سفیدى زیر بغلش ظاهر و نمایان مى‌شد».
[۳۱۱]- أخرجه البخاری فی: ۸ كتاب الصلاة: ۲۷ باب یبدی ضَبْعیه ویجافی فی السجود.