باب ۳۴: مستحب است قرآن با آهنگ منظم و صداى قشنگ خوانده شود
۴۵۵- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَس، أَنَّهُ كَانَ یَقُولُ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ج: لَمْ یَأْذَنِ اللهُ لِشَیْءٍ مَا أَذِنَ لِلنَّبِیِّ أَنْ یَتَغَنَّى بِالْقُرَآنِ یُرِیدُ یَجْهَرُ بِهِ» [۴۹۷].
یعنی: «ابو هریره گوید: پیغمبر جفرمود: هیچ چیزى مانند قرآن خواندن پیغمبرجبا آهنگ و صداى بلند مورد عنایت و توجّه خداوند نبوده است».
«أذن: مصدرش اذن به معنى گوش فرادادن و توجّه کردن است که در اینجا کنایه از ثواب و اجر فراوان است. یتغنى: قرآن را به صداى بلند مى‌خواند».
۴۵۶- حدیث: «أبِی مُوسىسعَنِ النَّبِیِّ جقَالَ لَهُ: یَا أَبَا مُوسى لَقَدْ أُوتِیتَ مِزْمَارًا مِنْ مَزَامِیرِ آلِ دَاوُدَ» [۴۹۸].
یعنی: «ابو موسى گوید: پیغـمبر جبه من فرمود: اى ابوموسى! خداوند یکى از صوتها و الحان خوش داوود را به تو بخشیده است».
«مزامیر: جمع مزمار یک آلت معروف موسیقى (ناى) است که در اینجا کنایه از صوت و الحان خوش است. آل داود: در اینجا منظور شخص حضرت داود است» [۴۹۹].
[۴۹۷]- أخرجه البخاری فی: ۶۶ كتاب فضائل القرآن: ۱۹ باب من لم یتغن بالقرآن. [۴۹۸]- أخرجه البخاری فی: ۶۶ كتاب فضائل القرآن: ۳۱ باب حسن الصوت بالقراءة. [۴۹۹]- ارشاد السارى، ج ۷، ص ۴۸۱.