مرض طاعات، به ستوه‌آمدن نفوس است:
باید دانست که بدترین مرض در طاعات، به ستوه‌آمدن نفس است، زیرا هرگاه نفس به ستوه در بیاید برای صفت خشوع بیدار نمی‌گردد، پس همه این زحمت‌ها از معنی عبادت خالی می‌مانند، همین است مصداق قول رسول خدا جکه فرمود: «إنَّ لِكُلِّ شيءٍ شِرَّةً، ولكُلِّ شِرَّةٍ فَتْرَةً». «که هرچیز حرص شدیدی دارد و هر حرص سستی دارد». بنابر این است که اجر نیکی در هنکام مندرس شدن رسم، به عمل بر آن، و پدید آمدن سستی در آن، چندین برابر خواهد شد؛ زیرا در این صورت آن بدون تنبه شدید و عزم پخته به دست نمی‌آید. بنابر این، شارع برای طاعات اندازه‌ای مقرر فرموده است، همان‌گونه که پزشک برای دواها مقداری مقرر می‌کند که نباید از آن اضافه و کم باشد.