حجة الله البالغه - جلد دوم

معصیت در روز قیامت به همان صورتی متصور می‌شود که واقع شده است:

رسول خدا جفرمود: «لاَ أُلْفِيَنَّ أَحَدَكُمْ يَجِىءُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَى رَقَبَتِهِ بَعِيرٌ لَهُ رُغَاءٌ يَقُولُ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَغِثْنِى. فَأَقُولُ: لاَ أَمْلِكُ لَكَ شَيْئًا قَدْ بَلَّغْتُكَ». «نباید بیابم یکی از شما را که بیاید در روز قیامت در حالی که شتری به گردن دارد که صدا می‌دهد، بگوید‌ای رسول خدا به من کمک کن؛ پس من می‌گویم که نمی‌توانم در حق تو کمکی کرده باشم، من به تو ابلاغ کردم». و مانند این است که قول رسول خدا ج: «عَلَى رَقَبَتِهِ فَرَسٌ لَهُ حَمْحَمَةٌ، وشاة لها یعار ونفس لها صیاح ورقاع تخفق». «بر گردنش اسبی است که شهه می‌کشد و گوسفندی است که صدا می‌دهد و نفسی که جیغ می‌کشد و پارچه‌ای که زیر و روی می‌شود».

من می‌گویم: اصل در این باره این است که معصیت به همان صورتی متصور می‌شود که واقع شده است، اما بدوش‌ گرفتن برای سنگینی و شکنجه‌ شدن است، اما صدا دادن عقوبتی است برای او تا جنایتش بر همه خلایق فاش بگردد.