حجة الله البالغه - جلد دوم

روزه با رویت هلال شروع می‌شود:

رسول خدا جفرمود: «لاَ تَصُومُوا حَتَّى تَرَوُا الْهِلاَلَ وَلاَ تُفْطِرُوا حَتَّى تَرَوْهُ فَإِنْ غُمَّ عَلَيْكُمْ فَاقْدُرُوا لَهُ» یعنی «روزه نگیرید تا هلال را ندیده اید، و افطار نکنید تا آن را ندیده اید، پس اگر بر شما مشتبه گردید، آن را اندازه‌گیری کنید»، و در روایتی دیگر آمده است که شمار را با سی، برابر کنید، من می‌گویم: چون وقت روزه به ماه قمری منضبط است، و آن معتبر با دیدن ماه نو می‌باشد، و آن گاهی سی روز و گاهی بیست و نه روز می‌شود، در صورت مشتبه ‌شدنش واجب است که به این اصل مراجعه گردد، و نیز مبنای شرایع در نزد بی‌سوادان روی امور ظاهری است نه بر تعمق و محاسبات نجومی، بلکه شریعت وارد شده است تا یاد آن، فرو گذاشت گردد، چنان‌که رسول خدا جفرمود: «إِنَّا أُمَّةٌ أُمِّيَّةٌ لاَ نَكْتُبُ وَلاَ نَحْسُبُ». «ما گروه اُمّی هستیم که نه نوشتن بلدیم و نه از حساب سر در می‌بریم»، و نیز فرمود: «شَهْرَا عِيدٍ لاَ يَنْقُصَانِ: رَمَضَانُ وَذُو الْحَجَّةِ». بعضی گفته‌اند که: با هم ناقص نمی‌شوند و بعضی گفته‌اند که: ثواب سی روز و بیست و نه روز باهم تفاوتی نخواهند داشت، این توجیه دوم به قوانین تشریع، بیشتر تطبیق می‌خورد، گویا خواست تا راه پدید آمدن این‌گونه خطرات در قلب را، مسدود کند.