حجة الله البالغه - جلد دوم

حفظ ابوهریره برای علم:

روزی آن حضرت جفرمود: «لَنْ يَبْسُطَ أَحَدٌ مِنْكُمْ ثَوْبَهُ حَتَّى أَقْضِىَ مَقَالَتِى هَذِهِ، ثُمَّ يَجْمَعَهُ إِلَى صَدْرِهِ، فَيَنْسَى مِنْ مَقَالَتِى شَيْئًا أَبَدًا فبسط أَبُوْ هُرَيْرَةَ فَمَا نسى مِنْهَا شَيْئَاً».«پهن نمی‌کند هیچیکی از شما پارچۀ خود را تا که من گفتگویم را به پایان برسانم، باز آن را جمع نموده بر سینه‌اش بمالد، پس از گفتارش چیزی را تا ابد فراموش کند، ابوهریره چادرش را پهن کرد پس هیچ چیزی از آن فراموش نکرد».

رسول خدا جدست مبارک خویش را بر سینۀ جریر بن عبدالله مالید، و فرمود: «اَلَّلهُمَّ ثَبِّتْهُ» فما سقط عن فرسه بعد. «خدایا او را ثابت نگهدار»، پس از این، او از اسبش نیفتاد، حالانکه پیش از این نمی‌توانست خود را بر اسب نگهدارد.

یکی از دین برگشت پس زمین او را قبول نکرد.