حجة الله البالغه - جلد دوم

مؤمن به گناه مرتکب می‌شود باز توبه می‌کند:

رسول خدا جفرمود: «إِنَّ الْمُؤْمِنَ إِذَا أَذْنَبَ كَانَتْ نُكْتَةٌ سَوْدَاءُ فِى قَلْبِهِ فَإِنْ تَابَ وَاسْتَغْفَرَ صُقِلَ قَلْبُهُ، فَإِنْ زَادَ زَادَتْ حَتَّى يَعْلُوَ قَلْبَهُ، فَذَلِكُمُ الرَّانُ الَّذِى ذَكَر اللَّهُ تَعَالَى: ﴿كَلَّاۖ بَلۡۜ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ١٤﴾[المطففین: ۱۴]».«هرگاه مؤمنی مرتکب به گناهی باشد نکته سیاهی بر قلب او می‌نشیند اگر توبه و استغفار نمود آن از قلبش شسته خواهد شد، و اگر به گناه دیگری مرتکب گردید سیاهی افزوده می‌شود تا تمام قلب او را احاطه می‌کند و همین است منظور از ﴿رَانَ﴾که خداوند در آیه ۱۴ سورۀ تطفیف ذکر کرده است که کسب آن‌ها بر دل‌هایشان ران (زنگ) می‌آورد».

من می‌گویم: نکته سیاه پدیدآمدن تاریکی است از تاریکی‌های بهیمیت، و نوارنی‌شدن، آمدن نور ملکیت است، و شسته و صیقل‌ شدن نوری است از نور ایمان که بر نفس وارد می‌شود، و ران غلبۀ بهیمیت و پنهان‌ شدن ملکیت است؛ سپس فرود آمدن نور تکرار می‌شود و خیالات نفسانی را دفع می‌کند، پس هرگاه خیال گناهی به دل خطور کند در برابرش نوری فرود می‌آید و باطل را محو و نابود می‌سازد.