حجة الله البالغه - جلد دوم

نماز بر میت سفارشی برای اوست:

رسول خدا جفرمود: «إِنَّ هَذِهِ الْقُبُورَ مَمْلُوءَةٌ ظُلْمَةً عَلَى أَهْلِهَا وَإِنَّ اللَّهَ ﻷيُنَوِّرُهَا بِصَلاَتِى». «این قبرها پر از تاریکی هستند که خداوند آن‌ها را بنا به نمازخواندن من بر اهلش، روشن خواهد فرمود». رسول خدا جفرمود: «مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَمُوتُ فَيَقُومُ عَلَى جَنَازَتِهِ أَرْبَعُونَ رَجُلاً لاَ يُشْرِكُونَ بِاللَّهِ شَيْئاً إِلاَّ شَفَّعَهُمُ اللَّهُ فِيهِ». «هر مسلمانی که بمیرد و بر جنازۀ او چهل نفر غیر مشرک نماز بخواند، خداوند شفاعت آن‌ها را در حق او می‌پذیرد»، در روایتی دیگر آمده است «که گروهی بر او نماز بخوانند که به حدود صد نفر برسند».

من می‌گویم: وقتی دعا مؤثر است، و آن هم از کسی که پیش خداوند ارزشی داشته باشد، تا دعای او حجاب‌ها را پاره کند، و برای نزول رحمت مانند استستقاء آماده باشد، واجب است که در یکی از دو امر ترغیب باشد، یا آن دعا ازچنان نفس عالی باشد که یک امتی، از مردم به حساب آید، یا خود دعاخوانان گروه بزرگی باشند.

رسول خدا جفرمود: «هَذَا أَثْنَيْتُمْ عَلَيْهِ خَيْرًا فَوَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ» الحدیث، «میتی را که شما تعریف کردید، بهشت برایش واجب شد» می‌گویم: هرگاه خداوند بنده‌ای را دوست بدارد، ملأأعلی نیز او را دوست خواهند داشت، سپس پذیرش او در ملأ سافل فرود می‌آید، باز پذیرش او به مردمان نیک القا می‌گردد، و اگر خداوند بنده‌ای را مبغوض داشته باشد، به همین شکل مبغوض‌بودن هم فرود می‌آید، پس کسی که گروهی از مردمان نیک، به او از صمیم قلب بدون ریا و موافق به عادت، گواهی به نیکی دادند، این علامت نجات او قرار می‌گیرد، و اگر او را به بدی یاد کردند، این علامت هلاکت او به شمار می‌رود، و معنی قول رسول خدا جکه فرمود: «أَنْتُمْ شُهَدَاءُ اللَّهِ فِي الأَرْضِ» این است که آنان مورد الهام و تراحم غیب قرار می‌گیرند.