یک گونه غیرت را خداوند دوست و دیگری را مبغوض میدارد:
رسول خدا جفرمود: «إِنَّ مِنْ الْغَيْرَةِ مَا يُحِبُّ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ، وَمِنْها مَا يَبْغُضُ اللهُ فَأَمَّا الَّتِي يُحِبُّهَا اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ فَالْغَيْرَةُ فِي الرِّيبَةِ، وَأَمَّا الَّتِي يَبْغُضُهَا اللَّهُ ﻷفَالْغَيْرَةُ فِي غَيْرِ رِيبَةٍ». «یک گونه غیرتی هست که خداوند آن را دوست میدارد، و یکی هست که خداوند آن را دوست نمیدارد، آن که خداوند آن را دوست میدارد آنست که در شک و تهمتی باشد، و آن که خداوند آن را نمیپسندد آنست که در غیر تهمت باشد».
من میگویم: در میان برگزاری مصلحت و سیاست لازم، و میان بدخلقی و ضجر و فشار بدون سبب، فرق هست.