اگر کسی در قسم ان‌شاء الله گفت حانث نمی‌شود:
رسول خدا جفرمود: «مَنْ حَلَفَ فَقَالَ: إِنْ شَاءَ اللَّه لَمْ يَحْنَث».«کسی قسم یاد کرد و در آن گفت: ان شاء الله حانث نمی‌شود».
من می‌گویم: در این صورت عقد قلب و پختگی متحقق نشده است، و همان در کفاره معتبر است، چنانکه خداوند می‌فرماید: ﴿لَا يُؤَاخِذُكُمُ ٱللَّهُ بِٱللَّغۡوِ فِيٓ أَيۡمَٰنِكُمۡ وَلَٰكِن يُؤَاخِذُكُم بِمَا عَقَّدتُّمُ ٱلۡأَيۡمَٰنَۖ فَكَفَّٰرَتُهُۥٓ إِطۡعَامُ عَشَرَةِ مَسَٰكِينَ مِنۡ أَوۡسَطِ مَا تُطۡعِمُونَ أَهۡلِيكُمۡ أَوۡ كِسۡوَتُهُمۡ أَوۡ تَحۡرِيرُ رَقَبَةٖۖ فَمَن لَّمۡ يَجِدۡ فَصِيَامُ ثَلَٰثَةِ أَيَّامٖۚ ذَٰلِكَ كَفَّٰرَةُ أَيۡمَٰنِكُمۡ إِذَا حَلَفۡتُمۡ﴾[المائدة: ۸٩]. «خداوند شما را در باره قسم‌های بیهوده مؤاخذه نمی‌کند، ولی در باره قسم‌های پخته شما را مؤاخذه می‌نماید، لذا کفارۀ آن طعام دادن به ده مسکین است از طعام‌های متوسط خانوادۀ شما، یا لباس پوشاندن به آنان، یا آزادکردن بردۀ، پس اگر کسی هیچ کدام را نتوانست پس روزه بگیرد سه روز، این است کفاره قسم‌های شما وقتی که قسم خوردید».
من می‌گویم: فلسفه وجوب کفاره قبلاً بیان گردید در آنجا مراجعه بفرمایید.