امام می‌تواند در باره اسیران یکی از چهار خصلت را به کار ببرد:
پس اگر اسیرانی را به اسارت گرفتند، امام اختیار دارد که یکی از این چهار خصلت را به کار ببرد، یا آن‌ها را به قتل برساند، یا از آن‌ها فدیه گرفته آزادشان کند، یا بدون فدیه آن‌ها را ممنون احسان قرار داده آزاد نماید یا آن‌ها را برده و رقیق قرار دهد، هرکدام به نفع، اسلام و مسلمین است آن را انجام دهد.
امام می‌تواند به جمع آن‌ها یا افراد به خصوصی، تأمین بدهد.
اصل در این باره قول خداوند است: ﴿وَإِنۡ أَحَدٞ مِّنَ ٱلۡمُشۡرِكِينَ ٱسۡتَجَارَكَ فَأَجِرۡهُ﴾[التوبة: ۶]. «اگر یکی از مشرکین از تو پناه خواست به او پناه بده»، این بدان خاطر است که واردشدن آن‌ها در اسلام بدون اختلاط و آمیزش با مسلمانان و آشنایی با دلایل و سیرت آن‌ها متحقق نمی‌شود.