حجة الله البالغه - جلد دوم

افطار روزه‌دار نفلی:

در این قول رسول خدا ج: «الصَّائِمُ الْمُتَطَوِّعُ أَمِيرُ نَفْسِهِ إِنْ شَاءَ صَامَ وَإِنْ شَاءَ أَفْطَرَ». «که روزه‌دار نفلی اختیار خود را دارد، اگر می‌خواهد روزه بگیرد و اگر می‌خواهد افطار کند»، و قول او به عایشه و حفصه ب: «اقْضِيَا يَوْمًا آخَرَ مَكَانَهُ». «که روزی دیگر قضای آن را به جا بیاورید». اختلاف و تناقضی نیست؛ زیرا امکان دارد، معنی حدیث قبلی این باشد که افطار کند با لازم ‌گرفتن قضای آن، و در حدیث دوم به آن دو زوجۀ مطهره، به قضا، به صورت استحباب دستور بفرماید، زیرا وفا نمودن به آنچه بر خود لازم کرده است موجب خاطر جمعی او می‌باشد، یا این که آن دو تا را به صورت خصوصی به قضا دستور بدهد که دید، آنان ناراحت شدند، چنان‌که عایشه به هنگام حج گفت: «رجعوا بحج وعمرة ورجعت بحجة فأعمرها من التنعيم». «که مردم دارند با حج و عمره برمی‌گردند، و من تنها با حج برمی‌گردم، پس رسول خدا جدستور داد که با او از تنعیم عمره انجام گیرد».