حجة الله البالغه - جلد دوم

اقسام نذر:

نذر بر چند قسم است: یکی نذر مبهم؛ در این باره رسول خدا جمی‌فرماید: «كَفَّارَةُ النَّذْرِ إِذَا لَمْ يُسَمَّ كَفَّارَةُ يَمِينٍ». «کفارۀ نذر هرگاه مشخص نشود همان کفارۀ یمین است».

دوم نذر مباح: رسول خدا جدر این باره می‌فرماید: «أَوْفِ بنذْرِكَ».«که به نذرت وفا کن»، ولی واجب نیست، چنان‌که در داستان ابو اسرائیل آمده است.

سوم نذر طاعت: در جای معین یا به شکلی معین که در این باره قصه ابو اسرائیل آمده است که نذر کرده بود که می‌ایستد و نمی‌نشیند، زیر سایه قرار نمی‌گیرد، و با کسی صحبت نمی‌کند و روزه می‌گیرد.

رسول خدا جفرمود: «مُرُوهُ فَلْيَتَكَلَّمْ وَلْيَسْتَظِلَّ وَلْيَقْعُدْ وَلْيُتِمَّ صَوْمَهُ». «به او دستور دهید که صحبت بکند، زیرا سایه قرار بگیرد، بنشیند و روزۀ خود را به پایان برساند»، و داستان کسی که نذر کرده بود که شتری در بوانه که در آنجا بتی نبود و نه جشن و عید دوران جاهلیت وجود داشت، نحر بکند، آن حضرت جفرمود: «أَوْفِ بنذْرِكَ». که بر نذرت وفا کن.

چهارم نذر معصیت: در این باره رسول خدا جفرمود: «مَنْ نَذَرَ نَذْرًا فِي مَعْصِيَة، فَكَفَّارَته كَفَّارَة يَمِين». «کسی که به انجام معصیتی نذر کرد باید کفاره یمین ادا نماید».

پنجم نذر بر کار محال: در این باره رسول خدا جفرموده است: «مَنْ نَذَرَ نَذْرًا لاَ يُطِيقُهُ فَكَفَّارَته كَفَّارَةَ يَمِين». «کسی که بر انجام ‌دادن چنین کاری نذر نمود که نمی‌تواند آن را انجام دهد، کفارۀ او کفاره قسم است».

اصل در این باب این است که مشروعیت کفاره برای جلوگیری از اثم و گناه و برای ازاله وسوسه دل است، پس کسی که بر انجام طاعتی نذر کند باید آن را انجام دهد، و کسی که بر غیر از این نذر کند و در دل نسبت به انجام آن وسوسه پیش بیاید، بر آن کفاره واجب است، والله أعلم.