حجة الله البالغه - جلد دوم

روزه‌گرفتن مسافر و افطار او:

اختلافی در این قول رسول خدا ج: «لَيْسَ مِنْ الْبِرِّ الصِّيَامُ فِي السَّفَرِ ذَهَبَ الْمُفْطِرُونَ بِالأَجْرِ». «روزه ‌داشتن در سفر نیکی نیست، روزه افطارکنندگان، اجر را بردند»، و قول او: «مَنْ كَانَتْ لَهُ حَمُولَةٌ تَأْوِى إِلَى شِبَعٍ فَلْيَصُمْ رَمَضَانَ حَيْثُ أَدْرَكَهُ».«هر کسی که سواری داشته باشد که او را بدون مشقت به منزل برساند باید روزۀ رمضان را بگیرد»، نیست زیرا قول اول در حق کسی است که روزه ‌گرفتن بر او سخت باشد و منجر به ضعف و بی‌هوشی قرار گیرد، چنان‌که راوی می‌گوید: «قَدْ ظُلِّلَ عَلَيْهِ». «که بر او سایه افگنده شد»، یا این که مسلمانان نیازداشتند که بدون افطار نیاز آن‌ها برآورده نمی‌شد، چنان‌که راوی می‌گوید: «فسقط الصوامون وقام الـمفطرون». «که روزه ‌داران به زمین افتادند و افطار کنندگان به پا خاستند»، یا این که شخص در دل خود رخصت افطار را ناگوار بداند و مانند این، از اسباب دیگر، دوم در صورتی است که سفر خالی از مشقت باشد و از آن اسبابی که ذکر کردیم خالی باشد.