حیات صحابه – جلد سوم

نامه وی سبه یکی از والیانش

دینوری و ابن عساکر از معاجر عامری روایت نموده‏اند که گفت: علی بن ابی طالب سپیمانی را به یکی از یارانش که در دیاری بود نوشت و در آن آمده است:

اما بعد: پرده نشینی و کنار بودنت را از مردم طولانی نکن، چون کناره گرفتن والیان از رعیت بخشی از تنگی وضیق، و کمی علم به امور است، کناره‏گیری از آنها، علم به آنچه را که از آن کناره گرفته‏اند، قطع می‏سازد، بنابراین بزرگ در نزدشان کوچک می‏گردد، و کوچک بزرگ می‏شود، و خوبی بد می‏گردد، و بدی خوب می‏شود، و حق با باطل آمیخته می‏گردد، و والی هم بشر است، و اموری را که مردم از وی پنهان دارند، نمی‏داند، و در گفتار هم علایمی وجود ندارد، که به واسطه آن به‌کار برنده راستی از دروغ جدا گردد، و تو برای سهولت کارت در عقب پرده بنشینی و در امور و حقوق مردم مداخله نکنی، بدون تردید تو یکی از دو کسی: یا مرد سختی هستی در بذل حق، که به این لحاظ کناره می‏گیری تا حقی را ندهی و اخلاق نیکویی را پیشکش نکنی، یا این که گرفتار به بخل هستی، و وقتی که مردم از آن ناامید شوند به زودترین فرصت از تو و از خواستن چیزی از تو خودداری می‏کنند، با وجود این که مردم اکثراً به تو نیاز دارند، و در شنیدن شکایت از ظلمی و یا طلب انصافی بر تو تکلیفی نیست. از آنچه برایت وصف کردم سود ببر، و به نصیبت و رشدت، اگر خدا خواسته، اکتفا کن.

این چنین در منتخب الکنز (۵۸/۵) آمده است.