حیات صحابه – جلد سوم

هر کسی که در یک گروه قرآن را زیادتر می‏داند سزاوار امارت است

ترمذی - که آن را حسن دانسته -، ابن ماجه و ابن حبان - و لفظ از ترمذی است - از ابوهریره سروایت نموده‏اند که گفت: رسول خدا صلشکری را فرستاد، که تعدادشان به چند تن می‏رسید، و از آن‌ها طالب قرائت گردید، و از هر مرد خواست که بخواند - یعنی آنچه از قرآن حفظ داشت -. (می‏گوید): و بر مردی که از همه‌شان کوچکتر بود آمد و گفت: ای فلان همراه تو چیست؟ گفت: همراه من فلان و فلان و سوره بقره است. فرمود: «آیا همراهت سوره بقره است؟» گفت: بلی. فرمود: «برو تو امیر ایشان هستی». آن گاه مردی از اشراف آنها گفت: به خدا سوگند، مرا از تعلیم بقره جز خوف عدم قیامم به آن باز نداشت. رسول خدا صفرمود: «قرآن را بیاموزید، و بخوانیدش، چون مثال قرآن برای کسی که آن را بیاموزد، و بخواند، مانند کیسه‏ای است مملو از عطر که بوی آن در هر مکان می‏وزد و کسی که آن را بیاموزد و بخواند و قرآن در سینه‏اش باشد، مثال او چون کیسه‏ای است که در آن عطر بسته شده باشد» [۱۱۶]. این چنین در الترغیب (۱۲/۳) آمده است.

[۱۱۶] ضعیف. ترمذی (۲۸۷۶) و ابن ماجه (۷/۲) و ابن حبان (۲۵۷۸) در سند آن عطاء مولای احمد است که در آن جهالت است. نگا: ضعیف الجامع (۲۴۵۲).