حیات صحابه – جلد سوم

قصه وی با عتبه بن فرقد در این باره

هناد از عیبه بن فرقد روایت نموده، که گفت: با سبدهایی از خبیص [۶۲۶]نزد عمر سآمدم، گفت: این چیست؟ گفتم: طعامی است که برای تو آورده‏ام، چون تو اول روز را در ضرورت‏های مردم سپری می‏کنی، و خواستم وقتی که برگشتی به طرف طعامی برگردی، و از آن استفاده نمایی و قویت سازد، آن گاه سبدی از آنها را باز کرد و گفت: ای عتبه، تو را سوگند می‏دهم، آیا برای هر یک از مسلمانان سبدی داده‏ای؟ گفت: ای امیرالمؤمنین، اگر همه مال قیس [۶۲۷]را مصرف کنم، باز هم توانایی این را ندارم! عمر گفت: من به آن نیازی ندارم، بعد از آن کاسه‏ای را که در آن نان‏تر شده بود، و نان خشن و گوشت غلیظی داشت طلب نمود، و با من با اشتهای کامل به خوردن شروع نمود، من دست خود را برای گرفتن قطعه‏ای از گوشت سفید دراز می‏نمودم، که آن را از کوهان می‏پنداشتم، ولی متوجّه می‏شدم که رگ است، و پاره‏ای از گوشت را خیلی‏ها می‏جویدم ولی فرو برده نمی‏شد، هنگامی که از من غافل می‏شد، آن را در میان خوان و کاسه می‏گذاشتم، بعد از آن کاسه بزرگی از آب کشمش را خواست، که نزدیک بود سرکه شود، و گفت: بنوش، من آن را گرفتم، و نزدیک بود آن را بنوشم نتوانم، بعد آن را گرفت و نوشید، و گفت: بشنو ای عتبه ما هر روز شتری را ذبح می‏کنیم، اما چربی و خوبی‏های آن برای آن مسلمانانی است، که از دیگر جاها اینجا تشریف دارند، و گردن آن برای آل عمر است، این گوشت غلیظ را می‏خورد و این آب انگور شدید را می‏نوشد، یا در شکم ما هضم می‏شود، یا تکلیف و اذیت مان می‏کند [۶۲۸]. این چنین در منتخب الکنز (۴۰۴/۴) آمده است.

[۶۲۶] حلوایی است که از خرما و روغن درست می‏شود. [۶۲۷] هدفش قبایل قیس است. [۶۲۸] این چنین در اصل و در المنتخب است.