حیات صحابه – جلد سوم

زیدبن حارثه سو صدقه نمودن اسبش

سعید بن منصور، عبدبن حمید، ابن المنذر و ابن ابی حاتم از محمّدبن مکدر روایت نموده‏اند که گفت: هنگامی که این آیه نازل شد:

﴿لَن تَنَالُواْ ٱلۡبِرَّ حَتَّىٰ تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ﴾[آل عمران: ۹۲].

ترجمه: «تا آن که از آنچه دوست می‏دارید، خرج نکنید، هرگز (کمال) خیر را به دست نمی‏آورید».

زید بن حارثه اسبش را که به آن «شبله» گفته می‏شد، و هیچ مالی از آن برایش محبوب‏تر نبود، آورد و گفت: این صدقه باشد، رسول خدا صآن را پذیرفت، و پسرش اسامه سرا بر آن سوار نمود، و رسول خدا صاثری از این عمل در روی زید دید و گفت: «خداوند آن را از تو قبول نمود». این را ابن جریر از عمروبن دینار مانند آن روایت نموده، و عبدالرزاق و ابن جریر از ایوب به معنای آن را، چنان که در الدارالمنثور (۵۰/۲) آمده، روایت کرده‏اند.