حیات صحابه – جلد سوم

قصه آنچه میان او و امّ المؤمنین عائشه بدر این باره گذشت

ابن سعد (۱۳۹/۳) از ابوبکر بن حفص بن عمر روایت نموده، که گفت: عائشه لدر حالی نزد ابوبکر سآمد، که او در حالت احتضار قرار داشت و نفسش در سینه‏اش بود، و عائشه ساین بیت را خواند:

لعمرك مايغنى الثراء عن الفتى
اذا حشرجت يوم وضاق بـهاالصدر

ترجمه: «به عمرت سوگند، ثروت و غنا از جوان، هنگام فرارسیدن مرگ، و تنگ شدن سینه، نمی‏تواند کاری از پیش ببرد». ابوبکر سبه طرف وی چون غضبناک نگاه نمود و گفت: ای ام المؤمنین، آن طور نیست! ولیکن:

﴿وَجَآءَتۡ سَكۡرَةُ ٱلۡمَوۡتِ بِٱلۡحَقِّۖ ذَٰلِكَ مَا كُنتَ مِنۡهُ تَحِيدُ ١٩﴾[ق: ۱۹].

ترجمه: «و سکرات مرگ به حق فرا رسید، این همان چیزی است که از آن می‏گریختی و کناره می‏گرفتی».

من به تو باغی را بخشیده بودم، و در نفس من از آن چیزی هست، بنابراین آن را به میراث بازگردان. گفت: آری، و آن را مسترد ساخت، [و ابوبکر س]افزود: ما از وقتی که امر مسلمین را به عهده گرفته‏ایم، دینار و درهمی از ایشان نخورده‏ایم، ولی از طعام درشت‌شان خوردیم، و از لباس‏های خشن‌شان پوشیدیم، و از غنیمت مسلمین نزد ما کم و زیادی نیست، مگر این غلام حبشی، و این شتر آبکش، و این قطیفه کهنه، وقتی که درگذشتم، آنها را برای عمر ارسال کن، و آن‏ها را از ذمّه خود خلاص کن، و او چنان نمود. هنگامی که فرستاده شد نزد عمر آمد، گریست تا این که اشک‌هایش سرازیر شد، و می‏گفت: خداوند أابوبکر را رحمت کند، وی کسی را که بعد از وی است به سختی انداخت!! خداوند أابوبکر را رحمت کند، وی کسی را که بعد از وی است به تکلیف ساخت!! ای غلام بردارشان. عبدالرحمن بن عوف سگفت: سبحان‏اللَّه، از عیال ابوبکر سیک غلام حبشی و یک شتر آبکش و یک قطیفه کهنه را که پنج درهم قیمت دارد، باز می‏ستانی؟ عمر سگفت: چه امر می‏کنی؟ گفت: این‏ها را به عیال وی مسترد کن، گفت: نه، سوگند به ذاتی که محمّد صرا به حق مبعوث گردانیده - یا چنان که سوگند خورد - این ابداً در ولایت من نخواهد بود، ابوبکر در اثنای مرگ از آن به این منظور دست نبرداشت، که آن را به عیالش مسترد کنم!! مرگ از آن قریب‏تر است.