حیات صحابه – جلد سوم

حکایت ابن عمر هنگام تذکر این آیه

و بزار از ابن عمر بروایت نموده، که گفت: این آیه به ذهنم رسید:

﴿لَن تَنَالُواْ ٱلۡبِرَّ حَتَّىٰ تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ﴾[آل عمران: ۹۲].

ترجمه: «تا آن که ازآنچه دوست می‏دارید خرج نکنید، هرگز (کمال) خیر را به دست نمی‏آورد».

آن گاه آنچه را خداوند ﻷبه من داده بود به یاد آوردم، و چیزی را محبوب‏تر از مرجانه - کنیز رومی ام - نیافتم، آن گاه گفتم [۳۵۱]: وی برای خدا آزاد است، و اگر من به چیزی که آن را برای خدا گردانیده‏ام عوت می‏دادم، حتماً وی را نکاح می‏نمودم. هیثمی (۳۲۶/۹) می‏گوید: این را بزار روایت نموده، و در آن کسی است که من نمی‏شناسم. و این را حاکم (۵۶۱/۳) روایت نموده، و افزوده است: وی را به نکاح نافع درآورد، و وی ام ولد او می‏باشد. و ابونعیم آن را در الحلیه (۲۹۵/۱) از طریق مجاهد و غیر وی روایت نموده است.

[۳۵۱] در اصل «پس گفت» آمده است، ولی در المستدرک «پس گفتم» آمده، به خاطر بهترین بودن آن مادر ترجمه نقلش نمودیم.