باب (۱۰): صبر پیامبران بر اذیت و آزار قوم‌شان
۱۱۶٩ـ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بن مسعود سقَالَ: كَأَنِّى أَنْظُرُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صيَحْكِى نَبِيًّا مِنَ الأَنْبِيَاءِ ضَرَبَهُ قَوْمُهُ، وَهُوَ يَمْسَحُ الدَّمَ عَنْ وَجْهِهِ وَيَقُولُ: «رَبِّ اغْفِرْ لِقَوْمِي فَإِنَّهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ». (م/۱٧٩۲)
۱۱۶٩ـ عبد الله بن مسعود سمی‌گوید: گویا هم اکنون، رسول الله صرا می‌بینم که از پیامبری حکایت می‌کند که قومش او را زده‌اند و او در حالی که خون را از چهره‌اش پاک می‌کند، می‌گوید: پروردگارا! قومم را ببخشای؛ چرا که آنان نمی‌دانند».