باب (۱٧): درباره‌ی اینکه یک مرد به مرد دیگری بگوید: ای پسرکم!
۱۴۱۵ـ عَنِ الْمُغِيرَةِ بْنِ شُعْبَةَ قَالَ: مَا سَأَلَ رَسُولَ اللَّهِ صأَحَدٌ عَنِ الدَّجَّالِ أَكْثَرَ مِمَّا سَأَلْتُهُ عَنْهُ، فَقَالَ لِي: «أَىْ بُنَىَّ وَمَا يُنْصِبُكَ مِنْهُ؟ إِنَّهُ لَنْ يَضُرَّكَ». قَالَ: قُلْتُ: إِنَّهُمْ يَزْعُمُونَ أَنَّ مَعَهُ أَنْهَارَ الْمَاءِ وَجِبَالَ الْخُبْزِ؟ قَالَ: «هُوَ أَهْوَنُ عَلَى اللَّهِ مِنْ ذَلِكَ». (م/۲۱۵۲)
ترجمه: مغیره بن شعبه می‌گوید: هیچ‌کس از رسول الله صدرباره‌ی دجال بیشتر از من نمی‌پرسید. سرانجام، پیامبر اکرم صبه من فرمود: «ای پسرکم! چرا تو درباره‌ی او خود را به زحمت می‌اندازی؟ او هرگز به تو ضرری نمی‌رساند». من گفتم: مردم گمان می‌کنند که نهرهای آب و کوه‌های نان، همراه اوست. رسول اکرم صفرمود: «او نزد الله متعال، خوارتر و ذلیل‌تر از این چیزهاست».