باب (۶): درباره‌ی کشتن سگ ها
۱۲۴۵ـ عن جَابِرَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ قال: أَمَرَنَا رَسُولُ اللَّهِ صبِقَتْلِ الْكِلاَبِ، حَتَّى إِنَّ الْمَرْأَةَ تَقْدَمُ مِنَ الْبَادِيَةِ بِكَلْبِهَا فَنَقْتُلُهُ، ثُمَّ نَهَى النَّبِيُّ صعَنْ قَتْلِهَا، وَقَالَ: «عَلَيْكُمْ بِالأَسْوَدِ الْبَهِيمِ ذِي النُّقْطَتَيْنِ، فَإِنَّهُ شَيْطَانٌ». (م/۱۵٧۲)
ترجمه: جابر بن عبدالله سمی‌گوید: رسول الله صدستور داد تا سگ‌ها را بکُشیم. تا جایی که هرگاه، زنی با سگش از بیابان می‌آمد، ما سگش را می‌کشتیم. بعد از آن، نبی اکرم صاز کشتن سگ‌ها منع کرد و فرمود: «فقط سگ کاملاً سیاه را که بالای چشمهایش دو نقطه‌ی سفید وجود دارد، بکشید؛ زیرا با شیطان، شباهت دارد» (ضررش زیاد است و فایده‌ای ندارد.)