باب (۵): درباره‌ی کشتن مورچه‌ها
۱۵۰۲ـ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س: أَنَّ النَّبِيَّ صقَالَ: «نَزَلَ نَبِيٌّ مِنَ الأَنْبِيَاءِ تَحْتَ شَجَرَةٍ، فَلَدَغَتْهُ نَمْلَةٌ، فَأَمَرَ بِجِهَازِهِ فَأُخْرِجَ مِنْ تَحْتِهَا، ثُمَّ أَمَرَ بِهَا فَأُحْرِقَتْ، فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ: فَهَلاَّ نَمْلَةً وَاحِدَةً». (م/۲۲۴۱)
ترجمه: ابوهریره سمی‌گوید: نبی اکرم صفرمود: «یکی از پیامبران زیر درختی، استراحت نمود و مورچه‌ای او را گزید. پس دستور داد و وسایلش را از زیر درخت بیرون بردند و لانه‌ی مورچه‌ها را سوختند. الله متعال به او وحی فرستاد که چرا یک مورچه را مجازات نکردی»؟ (چون تو را یک مورچه گزید و بقیه مرتکب گناهی نشدند.)