ترجمه صحیح مسلم - جلد دوم

باب (۱۴): دستور حفاظت از قرآن با تلاوت زیاد

۲۱۰٩ـ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ ل: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صقَالَ: «إِنَّمَا مَثَلُ صَاحِبِ الْقُرْآنِ كَمَثَلِ الإِبِلِ الْمُعَقَّلَةِ، إِنْ عَاهَدَ عَلَيْهَا أَمْسَكَهَا، وَإِنْ أَطْلَقَهَا ذَهَبَتْ». (م/٧۸٩)

ترجمه: ابن عمر لمی‌گوید: رسول الله صفرمود: «مثال قاری قرآن مانند صاحب شتری است که زانوی آن را بسته باشد؛ اگر از او نگهداری کند، نزدش می‌ماند و اگر او را رها سازد، می‌رود».

۲۱۱۰ـ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بنِ مَسعُودٍ سقَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «بِئْسَ مَا لأَحَدِكمْ أَن يَقُولُ: نَسِيتُ آيَةَ كَيْتَ وَكَيْتَ، بَلْ هُوَ نُسِّىَ، اسْتَذْكِرُوا الْقُرْآنَ، فَلَهُوَ أَشَدُّ تَفَصِّيًا مِنْ صُدُورِ الرِّجَالِ مِنَ النَّعَمِ بِعُقُلِهَا». (م/٧٩۰)

ترجمه: عبدالله بن مسعود سمی‌گوید: رسول الله صفرمود: «چقدر بد است برای کسی‌که می‌گوید: فلان و فلان آیه را فراموش کرده‌ام. بلکه فراموش گردانیده شده‌اند. قرآن را زیاد تلاوت کنید؛ زیرا قرآن، سریعتر از فرار کردن شتری که زانوی آن بسته است، از سینه‌ی مردم، می‌گریزد».