باب (۱۲): درباره‌ی کرم گفتن انگور
۱۴۰۸ـ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ سقَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «لاَ يَقُولَنَّ أَحَدُكُمْ لِلْعِنَبِ، الْكَرْمَ، فَإِنَّ الْكَرْمَ الرَّجُلُ الْمُسْلِمُ». (م/۲۲۴٧)
ترجمه: ابوهریره سمی‌گوید: رسول الله صفرمود: «هیچ یک از شما به انگور، کرم نگویید؛ زیرا مرد مسلمان، کرم است».
(قابل یادآوری است که اعراب به انگور، درخت انگور و شرابی که از انگور، بدست می‌آمد، کرم می‌گفتند؛ چرا که شراب انگور باعث کرامت و بخشش می‌شد. شریعت، استفاده‌ی این لفظ را برای موارد فوق، ناپسند دانست؛ زیرا چه بسا که مردم این لفظ را می‌شنیدند و تحریک می‌شدند و به یاد شراب می‌افتادند. به همین خاطر، رسول اکرم صیادآوری نمود که لفظ کرم، برای قلب مؤمن وخود مؤمن، شایسته است؛ زیرا مؤمن، سرچشمه‌ی کرم و بخشش است.) شرح امام نووی بر صحیح مسلم
۱۴۰٩ـ عَن وَائلِ ابنِ حِجرٍ س: أَنَّ النَّبِيَّ صقَالَ: «لاَ تَقُولُوا: الْكَرْمُ، وَلَكِنْ قُولُوا: الْعِنَبُ وَالْحَبَلَةُ». (م/۲۲۴۸)
ترجمه: وائل بن حجر سمی‌گوید: نبی اکرم صفرمود: «به درخت انگور، کرم نگویید؛ بلکه انگور و تاک بگویید».