ترجمه صحیح مسلم - جلد دوم

باب (۳۴): در مورد کار نیک و گناه

۱٧٩۴ـ عَنْ النَوَّاسِ بْنِ سِمْعَانَ سقَالَ: أَقَمْتُ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صبِالْمَدِينَةِ سَنَةً، مَا يَمْنَعُنِى مِنَ الْهِجْرَةِ إِلاَّ الْمَسْأَلَةُ، كَانَ أَحَدُنَا إِذَا هَاجَرَ لَمْ يَسْأَلْ رَسُولَ اللَّهِ صعَنْ شَيْءٍ، قَالَ: فَسَأَلْتُهُ عَنِ الْبِرِّ وَالإِثْمِ؟ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «الْبِرُّ حُسْنُ الْخُلُقِ، وَالإِثْمُ مَا حَاكَ فِي نَفْسِكَ، وَكَرِهْتَ أَنْ يَطَّلِعَ عَلَيْهِ النَّاسُ». (م/۲۵۵۳)

ترجمه: نواس بن سمعان سمی‌گوید: «یک سال، همراه رسول الله صدر مدینه ماندم (بدون اینکه در مدینه استقرار پیدا کنم.) و آنچه که مانع هجرتم به مدینه می‌شد، این بود که بتوانم از رسول الله صسؤال کنم؛ چرا که هرگاه یکی از ما هجرت می‌کرد، نمی‌توانست از رسول الله صچیزی بپرسد. (مهاجرین و انصار از سؤال کردن، منع شده بودند.) به هر حال، من از رسول مکرم اسلام صدر مورد نیکی و گناه پرسیدم. پیامبر اکرم صفرمود: «نیکی، اخلاق خوب است؛ و گناه و بدی، آن است که در دلت، در مورد آن، شک و تردید وجود داشته باشد و ناگوار بدانی که مردم از آن، اطلاع پیدا کنند».