باب (۳): بار الها! مرا مغفرت کن، به من رحم فرما، تندرستی عنایت فرما و روزی‌ام ده
۱۸٧۲ـ عَن أَبُو مَالِكٍ الأَشجَعيَّ، عَنْ أَبِيهِ س: أَنَّهُ سَمِعَ النَّبِيَّ صوَأَتَاهُ رَجُلٌ فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ كَيْفَ أَقُولُ حِينَ أَسْأَلُ رَبِّى؟ قَالَ: «قُلِ اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَارْحَمْنِى وَعَافِنِى وَارْزُقْنِي» وَيَجْمَعُ أَصَابِعَهُ إِلاَّ الإِبْهَامَ «فَإِنَّ هَؤُلاَءِ تَجْمَعُ لَكَ دُنْيَاكَ وَآخِرَتَكَ». (م/۲۶٩٧)
ترجمه: ابو مالک اشجعی به روایت از پدرش می‌گوید: من شنیدم که مردی نزد رسول الله صآمد و گفت: یا رسول الله! هنگامی که می‌خواهم از پروردگارم مسئلت نمایم، چه بگویم؟ رسول الله صفرمود: «بگو: «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَارْحَمْنِى وَعَافِنِى وَارْزُقْنِى»(بار الها! مرا مغفرت کن، به من رحم فرما، تندرستی عنایت فرما و روزی‌ام ده.) راوی می‌گوید: رسول الله صبجز انگشت ابهام، چهار انگشت دیگرش را ـ در اشاره به این چهار چیز ـ جمع نمود و فرمود: «اینها دنیا و آخرت را برایت جمع می‌کنند».