باب (۲): پناه خواستن از عجز (ناتوانی) و تنبلی
۱٩۱۱ـ عَن أَنَسُ بْنُ مَالِكٍ سقَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صيَقُولُ: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْعَجْزِ وَالْكَسَلِ، وَالْجُبْنِ، وَالْهَرَمِ، وَالْبُخْلِ، وَأَعُوذُ بِكَ مِنْ عَذَابِ الْقَبْرِ، وَمِنْ فِتْنَةِ الْمَحْيَا وَالْمَمَاتِ». (م/۲٧۰۶)
ترجمه: انس بن مالک سمی‌گوید: رسول الله صهمواره چنین دعا می‌نمود:
«اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْعَجْزِ وَالْكَسَلِ، وَالـجُبْنِ، وَالـهَرَمِ، وَالْبُخْلِ، وَأَعُوذُ بِكَ مِنْ عَذَابِ الْقَبْرِ، وَمِنْ فِتْنَةِ الـمَحْيَا وَالـمَمَاتِ».
«بار الها! از ناتوانی، تنبلی، بزدلی، کهنسالی شدید، بخل، عذاب قبر و فتنه‌های زندگی و مرگ، به تو پناه می‌برم»