باب (۳٧): درد و اندوهی که مؤمن بدان گرفتار می‌شود
۱٧٩۸ـ عَنْ أَبِي سَعِيدٍ وَأَبِى هُرَيْرَةَ لأَنَّهُمَا سَمِعَا رَسُولَ اللَّهِ صيَقُولُ: «مَا يُصِيبُ الْمُؤْمِنَ مِنْ وَصَبٍ، وَلاَ نَصَبٍ، وَلاَ سَقَمٍ، وَلاَ حَزَنٍ، حَتَّى الْهَمِّ يُهَمُّهُ إِلاَّ كُفِّرَ بِهِ مِنْ سَيِّئَاتِهِ». (م/۲۵٧۳)
ترجمه: ابوسعید خدری و ابو هریره لمی‌گویند: شنیدیم که رسول الله صمی‌فرمود: «مؤمن، دچار هیچ‌گونه درد، خستگی، بیماری، اندوه و غم و حتی نگرانی نمی‌شود مگر اینکه به وسیله‌ی آن، گناهانش بخشیده می‌شوند».
۱٧٩٩ـ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ سقَالَ: لَمَّا نَزَلَتْ: ﴿مَن يَعۡمَلۡ سُوٓءٗا يُجۡزَ بِهِ﴾[النساء: ۱۲۳]. بَلَغَتْ مِنَ الْمُسْلِمِينَ مَبْلَغًا شَدِيدًا، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «قَارِبُوا وَسَدِّدُوا، فَفِى كُلِّ مَا يُصَابُ بِهِ الْمُسْلِمُ كَفَّارَةٌ، حَتَّى النَّكْبَةِ يُنْكَبُهَا، أَوِ الشَّوْكَةِ يُشَاكُهَا». (م/۲۵٧۴)
ترجمه: ابو هریره می‌گوید: هنگامی که آیه‌ی ﴿مَن يَعۡمَلۡ سُوٓءٗا يُجۡزَ بِهِ﴾«هرکس کار بدی انجام دهد، سزای آن را می‌بیند»نازل گردید، برای مسلمانان بسیار سنگین و گران شد. لذا رسول الله صفرمود: «راه راست و میانه را در پیش گیرید؛ مسلمان به هر مصیبتی که گرفتار آید، باعث کفاره‌ی گناهان وی می‌گردد؛ حتی اگر حادثه‌ی کوچکی (مثل لغزیدن و افتادن) برایش اتفاق بیفتد یا خاری به بدنش بخلد».