ترجمه صحیح مسلم - جلد دوم

باب (۱۵): سخنی از بنی قریظه

۱۱٧۶ـ عنْ عَبْدِ اللَّهِ بن عمر قَالَ: نَادَى فِينَا رَسُولُ اللَّهِ صيَوْمَ انْصَرَفَ عَنِ الأَحْزَابِ: «أَنْ لاَ يُصَلِّيَنَّ أَحَدٌ الظُّهْرَ إِلاَّ فِي بَنِي قُرَيْظَةَ». فَتَخَوَّفَ نَاسٌ فَوْتَ الْوَقْتِ، فَصَلُّوا دُونَ بَنِي قُرَيْظَةَ، وَقَالَ آخَرُونَ: لاَ نُصَلِّى إِلاَّ حَيْثُ أَمَرَنَا رَسُولُ اللَّهِ صوَإِنْ فَاتَنَا الْوَقْتُ، قَالَ: فَمَا عَنَّفَ وَاحِدًا مِنَ الْفَرِيقَيْنِ. (م/۱٧٧۰)

ترجمه: عبدالله بن عمر لمی‌گوید: رسول الله صهنگام بازگشت از غزوه‌ی احزاب در میان ما نداد داد و فرمود: «هیچ کس نماز ظهر را نخواند مگر در بنی قریظه». در مسیر راه، تعدادی از فوت شدن نماز ظهر ترسیدند؛ لذا قبل از رسیدن به بنی قریظه، نماز خواندند. و تعدادی دیگر گفتند: ما همان جایی می‌خوانیم که رسول الله صبه ما دستور داده است اگرچه وقتش بگذرد. راوی می‌گوید: پیامبر اکرم صهیچ یک از دو گروه را سرزنش نکرد.