ترجمه صحیح مسلم - جلد دوم

باب (۵۲): منع کردن از دشنام دادن روزگار و زمانه

۱۸۱۳ـ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ سقَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «قَالَ اللَّهُ ﻷ: يُؤْذِينِى ابْنُ آدَمَ، يَقُولُ: يَا خَيْبَةَ الدَّهْرِ فَلاَ يَقُولَنَّ أَحَدُكُمْ: يَا خَيْبَةَ الدَّهْرِ فَإِنِّى أَنَا الدَّهْرُ، أُقَلِّبُ لَيْلَهُ وَنَهَارَهُ، فَإِذَا شِئْتُ قَبَضْتُهُمَا». (م/۲۲۴۶)

ترجمه: ابو هریره سمی‌گوید: رسول الله صگفت: «الله ﻷفرمود: فرزند آدم مرا اذیت و آزار می‌کند و می‌گوید: ای روزگار فلاکت بار. مبادا یکی از شما بگوید: ای روزگار فلاکت بار؛ چرا که من (گرداننده‌ی) روزگار هستم و شب و روزش را می‌گردانم؛ و هرگاه که بخواهم آنها را از بین می‌برم». (لذا کسی‌که روزگار را دشنام می‌دهد، در حقیقت، الله متعال را که گرداننده‌ی روزگار است، دشنام داده است.)

۱۸۱۴ـ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ سعَنِ النَّبِيِّ صقَالَ «لاَ تَسُبُّوا الدَّهْرَ، فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الدَّهْرُ». (م/۲۲۴۶)

ترجمه: ابو هریره سمی‌گوید: نبی اکرم صفرمود: «روزگار را دشنام ندهید؛ زیرا این الله است که روزگار را می‌گرداند».