ترجمه صحیح مسلم - جلد دوم

باب (۸): در مورد ذکر کردن با آواز بلند

۱۸٩۳ـ عَنْ أَبِي مُوسَى سقَالَ: كُنَّا مَعَ النَّبِيِّ صفِي سَفَرٍ، فَجَعَلَ النَّاسُ يَجْهَرُونَ بِالتَّكْبِيرِ، فَقَالَ النَّبِىُّ ص: «أَيُّهَا النَّاسُ ارْبَعُوا عَلَى أَنْفُسِكُمْ، إِنَّكُمْ لَيْسَ تَدْعُونَ أَصَمَّ وَلاَ غَائِبًا إِنَّكُمْ تَدْعُونَ سَمِيعًا قَرِيبًا، وَهُوَ مَعَكُمْ» قَالَ: وَأَنَا خَلْفَهُ، وَأَنَا أَقُولُ: لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ، فَقَالَ: «يَا عَبْدَ اللَّهِ بْنَ قَيْسٍ، أَلاَ أَدُلُّكَ عَلَى كَنْزٍ مِنْ كُنُوزِ الْجَنَّةِ»؟ فَقُلْتُ: بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ، قَالَ: «قُلْ: لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ». (م/۲٧۰۴)

ترجمه: ابوموسی اشعری سمی‌گوید: ما همراه نبی اکرم صدر سفری بودیم که مردم، با صدای بلند، شروع به تکبیر گفتن کردند. نبی اکرم صفرمود: «برخود، رحم کنید؛ شما کر و غائبی را صدا نمی‌زنید. بلکه کسی را صدا می‌زنید که شنوا، نزدیک و با شما است».

ابوموسی اشعری سمی‌گوید: من پشت سر رسول الله صبودم و «لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِالله» می‌گفتم. پیامبر اکرم صفرمود: «ای عبد الله بن قیس! آیا به تو کلمه‌ای را که گنجی از گنج‌های بهشت است، نیاموزم»؟ گفتم: بلی، یا رسول الله. فرمود: «لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِالله».