ترجمه صحیح مسلم - جلد دوم

باب (۱۳): در مورد لا اله الا الله، الحمد لله و الله اکبر گفتن

۱٩۰۶ـ عَن مُوسَى الْجُهَنِيُّ، عَنْ مُصْعَبِ بْنِ سَعْدٍ عَنْ أَبِيهِ شقَالَ: جَاءَ أَعْرَابِيٌّ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صفَقَالَ: عَلِّمْنِى كَلاَمًا أَقُولُهُ، قَالَ: «قُلْ: لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ، اللَّهُ أَكْبَرُ كَبِيرًا، وَالْحَمْدُ لِلَّهِ كَثِيرًا سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ، لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ» قَالَ: فَهَؤُلاَءِ لِرَبِّى، فَمَا لِي؟ قَالَ: «قُلِ: اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَارْحَمْنِى وَاهْدِنِي وَارْزُقْنِي» قَالَ مُوسَى: أَمَّا عَافِنِي، فَأَنَا أَتَوَهَّمُ وَمَا أَدْرِي. (م/۲۶٩۶)

ترجمه: موسی جهنی به روایت از مصعب بن سعد به نقل از پدرش شمی‌گوید: بادیه نشینى نزد رسول الله صآمد و گفت: جمله‌اى به من بیاموز تا آن را وِرد زبانم کنم. رسول الله صفرمود: «بگو: «لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيْكَ لَهُ، اللهُ أَكْبَرُ كَبِيْراً، وَالْحَمْدُ ِللهِ كَثِيْراً، سُبْحَانَ اللهِ رَبِّ الْعَالَمِيْنَ، لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللهِ الْعَزِيْزِ الحَكِيْمِ». آن مرد گفت: این جملات از آنِ پروردگار من است؛ براى خودم چه بگویم؟ رسول الله صفرمود: «بگو: أَللَّهُمَّ اغْفِرْ لِيْ، وَارْحَمْنِيْ، وَاهْدِنِيْ، وَارْزُقْنِيْ» «بار الها! مرا ببخش، به من رحم کن، مرا هدایت کن، و به من روزى عنایت فرما».

موسی می‌گوید: گمان می‌کنم که کلمه‌ی «عَافِنِى» هم در این دعا بود؛ ولی دقیقا نمی‌دانم.