باب (۵): به محل سکونت کسانی که به خود، ستم کرده‌اند، وارد نشوید مگر اینکه گریان باشید
۱۸۳۴ـ عَنِ ابْنِ شِهَابٍ وَهُوَ يَذْكُرُ الْحِجْرَ، مَسَاكِنَ ثَمُودَ، قَالَ سَالِمُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ: إِنَّ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عُمَرَ لقَالَ: مَرَرْنَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صعَلَى الْحِجْرِ، فَقَالَ لَنَا رَسُولُ اللَّهِ ص: «لاَ تَدْخُلُوا مَسَاكِنَ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ، إِلاَّ أَنْ تَكُونُوا بَاكِينَ، حَذَرًا أَنْ يُصِيبَكُمْ مِثْلُ مَا أَصَابَهُمْ» ثُمَّ زَجَرَ فَأَسْرَعَ حَتَّى خَلَّفَهَا. (م/۲٩۸۰)
ترجمه: ابن شهاب زهری که در مورد حِجر؛ محل سکونت ثمود؛ صحبت می‌کرد، گفت: سالم بن عبد الله روایت نمود که عبد الله بن عمر ل گفت: همراه رسول الله ص(در غزوه‌ی تبوک) از سرزمین حِجر می‌گذشتیم که به ما فرمود: «به محل سکونت کسانی که به خود، ستم کرده‌اند، وارد نشوید مگر اینکه گریان باشید؛ مبادا گرفتار عذابی شوید که آنها بدان گرفتار شدند». آنگاه شترش را نهیب داد و بر او بانگ زد و شتاب نمود تا اینکه از آنجا گذشت.